Gisteren heb ik weer gelopen.

Ik wilde eerst donderdagavond gaan, maar ik was moe van het werk. En vrijdags ben ik altijd vrij, dan kan ik mooi overdag lopen. Ook voelde ik mijn linkerknie een beetje, waar ik eerst de blessure aan had. En ik merk dat de pezen en spieren het er nog moeilijk mee hebben, dat ik weer aan het hardlopen ben. Dus een rustdagje inlassen is niet slecht.

Hieronder een foto van Google maps, van de Herwensedijk in de lente.

Ik kon ’s middags pas lopen, en was het een beetje aan het uitstellen. Ook moest ik mijn man ophalen, hij had de motor ergens heengebracht en ik moest hem dan met de auto weer ophalen. Dus ik wilde de training een beetje inkorten (lees; afraffelen), het inlopen wilde ik inkorten en dan snel de training lopen. Dan ben ik er snel weer vanaf. Je ziet het al; ik had gewoon niet zo’n zin. Het duurt me ook allemaal te lang, ik heb pijn en ik wil gewoon weer zweven over het asfalt. Ik wil knallen en goan.
Maar ik weet het, dat komt wel. Als ik een paar maanden gelopen heb, dan opeens voelt het alsof het vanzelf gaat. Je hebt er zin in, het lopen wordt dan iets makkelijker, je heb minder pijntjes. Ik weet het… Maar dat duurt gewoon nog even. Gelukkig heb ik al eerder gelopen, en weet ik dat het op een gegeven moment beter gaat. Maar nu lijkt dat nog zo ver weg. Ik ben toch verdorie al zeker 2 maanden aan het lopen…haha.

Nou ja, zo voelde ik me gisteren dus. En ik heb braaf wel die 15 minuten ingelopen, en naast wandelen heb ik ook nog gedribbeld. En toen was ik op het punt waar ‘Theo’ woont, en dan heb ik er 15 minuten opzitten. Hier besliste ik dat ik daar rechtsaf ging, de Herwensedijk op, en zo een klein rondje kon lopen, weer terug naar Lobith. In plaats van de heenweg ook weer terug te lopen, wat tamelijk saai is.
Ook heb ik even een training van vorige week gelopen, ik vond het moeilijk om toe te geven dat ik even wat gas terug moest nemen. Dus heb ik 2×4 en 2×3 minuten hardgelopen in plaats van 2×6 en 2×3. Dat mag best wel, ‘als het zwaar voelt, IS het ook zwaar’ zeg ik dan maar tegen mezelf. Ik loop wel gewoon, ook al is het een stapje terug.
Anyway, ik begon op de Herwensedijk met 4 minuten. Op de dijk had ik wel wat afleiding, je hebt hier mooie huizen, kleine huisjes, mooie opgeknapte huizen en kleine huisjes met mooi geschilderde kozijnen, je bent zo weer een paar minuten verder. Nou ja, ik kijk natuurlijk konstant op m’n horloge, maar het gaat toch wel snel. He he, dat was het, nu even 2 minuten wandelen. Het hardlopen doe ik zo langzaam mogelijk, in ieder geval zo langzaam dat ik geen pijntjes voel. En dat ging goed. Hierna weer 4 minuten lopen, eigenlijk als ik warm begin te worden gaat het ietsjepietsje beter. Na deze 4 minuten ben ik bijna weer van deze dijk af, nu loop ik weer richting Lobith met rechts het industriegebiedje. Na de pauze-wandeling mag ik 3 minuten lopen. Nu loop ik op het stuk dijk richting Eltenseweg, bij de kruising ga ik rechtsaf de Transeedijk op. Hier zit ik alweer in de bewoonde wereld. Dit zijn gelukkig maar 3 minuten. Nu weer een pauze-wandeling. Onderweg beslis ik meestal hoe ik ga lopen, als het licht is als ik overdag loop, dan kan ik wat meer varieren. Na de volgende 3 minuten loop ik alweer richting huis. Het voelt dan toch weer goed, terwijl ik in het begin helemaal geen zin had.
Wonderlijk hoe dat toch weer gaat. Ik moet ook oppassen dat ik niet te streng voor mezelf ben, ik moet dan van mezelf vaak perse een training moet doen, omdat ik nu eenmaal bedacht had dat ik die dag moet lopen. Ook al voelt het misschien niet helemaal goed, dan nog moet ik lopen van mezelf, omdat ik het schema goed wil volgen, en omdat ik dan denk dat ik aan het opbouwen ben. En als ik niet loop bouw ik niets op, maar ik vergeet dan even dat als ik tegen heug en meug loop en pijn heb aan knieen en enkels, ik dan ook niets opbouw, maar eerder mijn spieren afbreek. Pff ik word soms zo moe van mezelf haha. Ook daarin leer ik wel van mezelf, ik mag milder voor mezelf zijn. Ik mag best eens een training overslaan, daar is niks mis mee. Ook rust is goed voor mijn lichaam.

Nu heb ik toch maar weer de hele training afgemaakt, ik heb 2×4 en 2×3 minuten gelopen. Ik mag trots op mezelf zijn.

Ik ben zo blij dat ik weer aan het hardlopen ben.

Ik snap niet dat ik het een jaar lang niet heb gedaan. Nou ja, ik snap het wel want ik had pijntjes, aan de plekken die ik nu ook weer voel en de zooltjes zaten niet lekker. Ik kon niet lekker meekomen in de groep… Kortom ik voelde me niet fijn, en misschien was dat al een voorbode van mijn overspannenheid van dit jaar, ik weet het niet. Laatst heb ik gelezen dat overspannen in de sportwereld ‘overtraindheid’ heet, het is natuurlijk hetzelfde alleen doet die persoon dan aan sport. De fut is er even helemaal uit, je hebt nergens zin in, je trekt je terug en doet ook helemaal geen leuke dingen meer. Dat is tenminste in mijn geval zo geweest. Ik heb vorig jaar wel gefietst, maar dat geeft me toch een ander soort kick als dat ik dat met hardlopen voel. Hardlopen is toch anders, je lichaam moet vanaf de eerste stap al meer energie leveren, met fietsen kun je nog freewheelen als je wilt. Zonder de fietsende sporters tekort te doen. Fietsen is ook heel mooi, het mountainbiken geeft ook vaak een kick, die ene beklimming die je gehaald hebt, en die ene afdaling zonder te remmen te kunnen doen, dat is ook heel gaaf. Ik voelde me vaak ook een soort van motorcrosser als ik een kleine jump kon maken bij een afdaling. En het fietsen op de weg, dat deed ik ook vaak, op de mtb, dat is ook leuk. Je komt wel verder in het landschap, als met hardlopen. Je ziet meer onderweg, en het geeft ook een kick als je een bepaalde heuvel of afstand hebt gehaald.

Maar toch vind ik hardlopen leukerder 🙂 Ook voel ik me helemaal thuis in de loopwereld, dat had ik nog niet zo in de fietswereld. Dat ligt natuurlijk aan mezelf, dat ik ‘denk’ dat ik er nog niet in thuishoor. Ach, ik doe nu lekker weer mijn ‘hardloop’dingetje en ik ben er blij mee.
Zometeen ga ik weer even hardlopen.