Vandaag ga ik weer lopen, weer trainen, hardlopen. Ik moet toch telkens weer een beetje zin maken, want ik vind het nog moeilijk. Ik ben bang om toch weer pijn te krijgen op andere plekken of op de plek van de blessure.

Gisteren en eergisteren heb ik weer training gegeven bij mijn loopgroep. Ik ben trainer sinds april 2018. Ik heb als loper jarenlange ervaring en dat hoop ik te kunnen delen met de lopers. Het fijne is dat ik de lopers al wel lang ken. In mijn vereniging hebben we meerdere locaties waar groepen trainen, in meerdere plaatsen. Dus langzamerhand leer ik de mensen kennen. Ik heb ook een tijd op mijn eigen locatie training gegeven, de locatie waar ik zelf altijd trainde. Nu ik met de blessure zit train ik daar niet, omdat ik nog niet een hele training vol kan houden. Ik hoop wel snel weer terug te keren… Met training geven gebruik ik nog vaak de fiets, dan hoef ik mezelf niet te forceren om een bepaalde afstand zelf te lopen.

Maar goed, vandaag weer zelf lopen. Heerlijk, nog even de training in mijn sporthorloge zetten en gaan. Ik heb net even ontbeten en laat het nog een beetje zakken. Ondertussen schrijf ik deze blog en kijk ik op weeronline of het nog gaat regenen… nee gelukkig niet.
Als ik deze training heb gedaan voel ik me vast weer voldaan. Maar nu ben ik nog een beetje zenuwachtig. Raar is dat, ik loop eigenlijk al jaren, en als ik weer opnieuw moet opbouwen na een blessure, dan ben ik ineens niet zo zeker meer van mezelf. Ik houd mezelf dan maar voor dat ik ooit halve marathons liep, dus dat ik best wel wat kan.

Tot straks.